Patricia Josée Tafitasoa is slechts achttien jaar oud, maar heeft al een lange weg afgelegd. Momenteel volgt ze de opleiding boekhouden in VIA Don Bosco’s partnerschool Laura Vicuña in Ivato, een stad ten noorden van de hoofdstad Antananarivo. Maar ze kijkt al met een realistische en volwassen blik naar de toekomst.
“Toen ik twee jaar oud was, kon mijn mama niet meer voor mij zorgen en zat mijn papa in de gevangenis. Daarom werd ik opgevangen door een pleeggezin”, begint Patricia haar verhaal. Opgroeien zonder ouderlijke zorg en bescherming is een trieste realiteit voor veel Malagassische jongeren. Duizenden van hen zwerven rond door de straten van de hoofdstad om te bedelen of eten te zoeken.
Patricia kon bij haar pleeggezin verblijven tot ze vier jaar oud was. Nadien werd ze opgevangen door de zusters in Befeta, een landelijke gemeente in het noordoosten van de regio Haute Matsiatra. “Dankzij hen kon ik toen ik zes jaar oud was aan de lagere school beginnen. Ik haalde al eens wat streken uit, maar over het algemeen hield ik van school en leren.”
Op dertienjarige leeftijd kon de tiener succesvol doorstromen naar de middelbare school. “Ik verhuisde naar het nabijgelegen Ivato om op internaat te leven. Dit was geen gemakkelijk jaar voor mij: ik moest opnieuw wennen aan een andere leefomgeving en mijn mama stierf aan een ziekte. Mijn papa zag ik slechts af en toe.”
Patricia leeft nu nog steeds op het internaat, samen met 63 andere meisjes. “We hebben het goed hier. We hebben een radio en televisie, maar geen toegang tot het internet. Smartphones zijn verboden. Veel van mijn vriendinnen leven hier permanent, omdat ze geen familie meer hebben.”
Overdag volgt ze les in VIA Don Bosco’s partnerschool Laura Vicuña. En ze beseft goed dat haar verhaal geen uitzondering is. “Voor veel gezinnen is school te duur”, legt Patricia uit. “Mijn opleiding kost 80 euro per jaar. Als het niet werd gefinancierd door ngo’s, zou ik het niet kunnen betalen.”
Net als haar grote zus koos Patricia ervoor om boekhouden te studeren. “Zij is mijn grote voorbeeld”, geeft ze toe – en ze neemt haar opleiding heel serieus. Haar doel? “Later wil ik in een groot bedrijf werken.”
Maar als Patricia eerlijk is, heeft ze ook een andere droom in gedachten, een kinderdroom die ze wil vervullen. “Ik hou van zingen, het is mijn uitlaatklep”, zegt ze met een brede glimlach. “Ik zing altijd als ik alleen ben of op feestjes. Als ik morgen een beroemde zangeres zou kunnen worden, dan deed ik dat meteen!”